Halk Ozanı Âşık Ahmet
Âşık Ahmet’in doğum ve ölüm tarihleri kesin olarak bilinmemekle birlikte, 17. yüzyılda yaşadığı düşünülmektedir. Bu bilgi, Trakya şairleri üzerine çalışmalar yapan Alevi-Bektaşi dedesi Vahit Lütfi Salcı tarafından dile getirilmiş ve aslen Konya-Karamanlı olan şair Andon Necati’nin mektubuna dayandırılmıştır. Aşık Ahmet’in Kırklarelili olduğu, özellikle de Kofçaz ilçesine bağlı Karabalı köyünden Ahmet Hayrani ile tanışıp görüştüğü de bu kaynakta yer almaktadır.
Âşık Ahmet, diğer halk ozanları gibi gezgin bir şair olarak Trakya’yı dolaşmış ve Edirne, Tunca, Ergene gibi yerlerden bahseden eserler yazmıştır. Ustalıklı bir halk ozanı olarak Türkü ve Koşma türünde şiirler kaleme alan Ahmet’in eserleri, akıcı dili ve güçlü mesajları ile halk arasında geniş bir yankı bulmuştur. Karacaoğlan, Âşık Gevheri, Seyrani ve Dertli gibi ozanların eserleriyle aynı safta değerlendirilen Ahmet’in şiirleri, Alevi-Bektaşi topluluklarında büyük ilgi görmüş ve türkü olarak halk arasında söylenmiştir. Ancak bu eserlerin tümü bir kitapta toplanamamıştır.
Öne Çıkan Şiirlerinden Bir Örnek:
“Kul olup kapına boyun eğeli,
Kailim bir kelam sözüne senin,
Salınıp karşımdan dilber geçeli,
Yüzümü sürdüm izine senin.
Öptüm, koktum dilber ama değmedim,
Varıp hakipaye yüzüm sürdüm,
Alemde öldüğüm gam yemezdim,
Başımı koyamadım dizine senin.
Gül dalına benzer şahımın boyu,
Yusuf tarafından güzellik suyu,
Korkarım hışmından ölürüm deyi,
Bakamam başına, gözüne senin.
Âşık Ahmet söyler idi ta ezel
Bağırım hun oldu, ciğerim gazel,
Bakışımdan anla beni a güzel,
Durup söyleyeyim yüzüne senin.”
Bu eserlerinde, özlem ve sevgi dolu ifadeleriyle halk ozanı kimliğini güçlü bir şekilde yansıtan Âşık Ahmet, özellikle halk edebiyatında sevilen ve tanınan bir isim olarak kalmıştır.
